Historie
Kennel van de Malpieheide
Het begon allemaal alweer meer dan 30 jaar geleden. Aangezien we altijd tussen heel veel dieren zijn opgegroeid kunnen we helaas niet zonder.
Dus, toen ons eigen stekje kwam was het eerste wat er moest komen een hond.
Ik zag ergens een Berner Sennen lopen en dacht dat is een mooie hond, die wil ik ook wel een. We hadden thuis op de boerderij altijd herders, ook voor de bewaking, en een kleinere hond. Dit zijn allerlei soorten geweest. Altijd honden die we kregen, omdat ze ergens weg moesten.
We waren dan ook altijd met die honden bezig, we leerde ze kunstjes, en van alles en nog wat. Ik zie dit nu ook weer terug bij Elian. Ook hij is altijd met de honden bezig, en liefst met de grootste. Hij leert ze op een kistje te gaan zitten, ergens op te lopen, ergens over heen te springen, op commando te blaffen, pootjes geven, meerennen, rollen, zitten met zijn tractor mee lopen en dat soort dingen. Wimke is ook zo. Zo klein als hij is, kan hij al met de flinkste reu rondlopen zonder dat deze niet naar hem luistert.
Beide hebben ook dat natuurlijk overwicht op dieren in zich. Als ze een keer mopperen dan gaat zelfs de grootste hond onderdanig voor hen liggen.
We hebben ook eens een Mechelse Herder gehad die een beetje te groot was, deze kon niet onder de tafel door lopen. Deze hond was toen wij klein waren altijd bij ons, we zaten erop en deden er alles mee. We hadden hem zoveel kunstjes geleerd. Maar niemand die naar ons moest wijzen, want dan liet hij wel even weten dat hij daar niet van gediend was. Aangezien we erg achteraf woonde was dit altijd wel prettig. Niemand maakte ons wat met hem erbij, en voor ons deed hij alles.
Toen hoorde we dat een boer bij ons in de buurt een nestje Berner Senners had, met stamboom. Wij daar naar toe en Cindy gekocht. Cindy zie je met haar 4 puppy's op de startpagina van onze site. Bij toeval kwamen we eens op de hondenshow in Eindhoven. Toen we daar die Berners zagen zeiden wij tegen elkaar, daar gaan we ook eens naar toe, die van ons is zeker zo mooi.
Wij naar Den Bosch toe. De eerste keer dat we op een show kwamen werden we meteen 1e. We hadden dan nog nooit gedaan en wisten niet wat er van ons verwacht werd. Dat we bij toeval een hele mooie en goed gebouwde hond hadden gekocht wisten we natuurlijk zelf ook al, anders waren we daar natuurlijk nooit naar toe gegaan.
Op naar de volgende show, dan maar eens kijken wat Duitsland van onze hond vind. Wij naar Duitsland en het resultaat was weer een 1e plaats. Toen naar België, weer hetzelfde verhaal.
Toen begon het. We werden gebeld of we de teef niet wilde verkopen. Deze wereld kende wij niet. Onze hond verkopen. Geen haar op ons hoofd dat daar aan dacht.
En toen het volgende. De eerste keren dat we op een show kwamen kende niemand ons. Wel had ik het gevoel dat ze baalde dat wij er waren. Zomaar uit het niets die de 1e plaats weghalen. Toen kwam ik er achter hoe dat werkte. Je had zoveel van die briefjes nodig om een hond kampioen te krijgen. Die zondag hadden ze dus door onze aanwezigheid niet dat briefje kunnen behalen, en moesten ze dus nog een keer naar de show. Wij gingen puur voor de lol en meer niet. Ik kende deze wereld wel van hengstenshows en paardenkeuringen maar dat dit bij honden ook zo ging, had ik niet verwacht. Een goeie hengst of merrie moet je nu eenmaal ook door de hengstenboer of iemand met naam voor laten brengen. Doe je dit zelf dan staat deze altijd lager. Ik heb van huis uit altijd al meegekregen hier niet te veel waarde aan te hechten, dat schoonheid niet alles zegt, maar dat het gaat om de fokwaarde erna. Bij ons ging het er om dat de merrie werd opgenomen in het stamboek en of dat dan met plaatsing 1 of 5 was maakte ons niet zo veel uit. Een 1e plaats is natuurlijk mooi en krijg je dat als onbekende dan weet je zeker dat je wel een uitzonderlijk mooi beest bij je hebt.